Zo’n twintig jaar geleden ondervonden we zelf met welke vragen je komt te zitten als je iemand met kanker kent. Bryans moeder, Edie, was destijds 78 en kreeg te horen dat ze terminale borstkanker had. Ze wist het zelf al een paar jaar, maar had het voor iedereen verzwegen en was er nooit mee naar een arts gegaan.

Toen ze het ons eindelijk vertelde, drongen we erop aan dat ze naar de huisarts zou gaan. Toen die haar onderzocht, schrok hij: haar borst leek wel rauw vlees’, zei hij. De kanker was zo vergevorderd dat het te laat was om nog chemotherapie of iets anders te proberen. Ze kreeg alleen sterke pijnstillers. Edie had hooguit drie maanden te leven, vertrouwde de huisarts ons toe. ‘Als ik u was, zou ik haar zaken gaan regelen.’

Eerlijk gezegd waren we bang. Gelukkig kenden we Patrick Kingsley, die geregeld voor onze nieuwsbrief schrijft, al wisten we niet wat hij te bieden had als het ging om terminale kanker. We kregen echter hoop toen we hoorden dat hij een groep kankerpatiënten begeleidde waaronder zich veel meer ‘hopeloze gevallen’ bevonden. Die bleven tegen alle verwachting in langer leven dan hun was voorspeld.

Zijn therapie bestond uit twee keer per week een infuus of injectie met een hoge dosering vitamine C en waterstofperoxide, en een aangepast, gezond dieet zonder voedingsmiddelen als zuivel, tarwe en suiker. Verder was er een schema met vitaminesupplementen dat was afgestemd op de portemonnee en smaak van iemand die is grootgebracht met alledaagse Britse kost. We brachten Edie tweemaal per week naar hem toe voor haar behandeling. Binnen een maand begon haar borst te genezen.

Een paar maanden later kwam de huisarts haar onderzoeken. Hij was verbaasd dat ze überhaupt nog rondliep. Toen hij haar onderzocht, was hij met stomheid geslagen. De kanker was compleet verdwenen. Edie heeft nog vele jaren geleefd. Ze stierf een halfjaar na haar echtgenoot.

Waarom vertellen we u dit? Niet omdat wij vinden dat iedereen met kanker aan de vitamine C moet. Er zijn genoeg mensen die kanker hebben gehad en beter zijn geworden met chemotherapie, bestraling of een operatie. Wij willen niets voorschrijven. Ons doel is onderzoek doen en de beste studies boven water halen die ‘de andere kant van het verhaal’ laten zien, zowel over de reguliere als de alternatieve gezondheidszorg. Onze lezers zijn intelligent genoeg om op basis van deze informatie zelf beslissingen te nemen en keuzes te maken.

De boodschap van Edies verhaal is dat er ook niet-conventionele behandelingen bestaan die werken. Het bewijs van hun werkzaamheid is misschien slechts ‘klinisch’ of ‘anekdotisch’, wat inhoudt dat ze nog niet grondig getest zijn in een zorgvuldig uitgevoerd dubbelblind onderzoek. Maar dat betekent niet dat ze het niet waard zijn om verder onderzocht te worden.

Vele mensen kennen dit soort anekdotes, over mensen die een andere behandelroute hebben gekozen dan de conventionele en die volledig zijn genezen. Journalist en auteur Laura Bond is zo iemand: in deze editie leest u het verhaal over haar moeder Gemma.