Nu de gevaren van hormoonvervangende therapie vaststaan, willen we weten hoe het zit met de ‘bio-identieke’ alternatieven. Hoe goed of slecht zijn die? Het was een zware tijd voor Jane Dales. De Britse was 52 toen de overgang zich in alle hevigheid aandiende. Haar hormonen waren totaal van slag. ’s Nachts lag ze te woelen, haar stemming schommelde op en neer en ze had vaak opvliegers. Ze kreeg ook een sombere kijk op het leven. ‘Ik had nergens zin in,’ herinnert ze zich. ‘Ik stond altijd positief in het leven, maar dat was totaal weg. Ik kwam aan. Mijn huid werd vliesdun en mijn haar viel met bosjes tegelijk uit. Ik was het liefst in een hoekje weggekropen. Ik voelde me wanhopig.’ Alleen al in de VS zijn er ongeveer 30 miljoen vrouwen die zich in de overgangsfase bevinden, ergens tussen hun 45e en 55e levensjaar. De fase waarin het opvallendste kenmerk van hun vermogen om zich voort te planten – de menstruatie – langzaam minder wordt en stopt. Hun oestrogeenspiegel daalt langzaam, en ook die van andere hormonen zoals progesteron. Oestrogeen maakt dat een vrouw vruchtbaar is. Het zorgt niet alleen voor de borsten en baarmoeder, maar ook voor