De wetenschap ontdekt dat iets in ons de dood overleeft

Zoals religies ons al duizenden jaren vertellen, overleeft er iets in ons na de dood. En nu begint de wetenschap dat ook te beamen.

Na bestudering van al het wetenschappelijk bewijs heeft een multidisciplinair team van 19 academici – van wie de meesten in de frontlinie werken en zorgen voor mensen die ‘sterven’ en weer tot leven gebracht worden – onlangs in een consensusverklaring gesteld dat de miljoenen mensen over de hele wereld die een bijna-doodervaring (BDE’s) hebben gehad, zich consequent een zo sterk overeenkomstige reeks van ervaringen herinneren, dat die niet kunnen worden toegeschreven aan hallucinaties of illusies.1

Het team, bestaande uit anesthesiologen, intensivisten, SEH-artsen en neurowetenschappers van de Universiteit in New York, Harvard, de Universiteit van California en King’s College London, beaamt dat wetenschappelijk is aangetoond dat hersenen niet sterven als het hart stopt met kloppen.

Nieuwe ontdekkingen onthullen dat onze hersencellen veel veerkrachtiger zijn dan wetenschappers eerder dachten en dat het vele uren – misschien zelfs dagen – duurt om te sterven, nadat een persoon officieel dood is verklaard.

Moderne reanimatietechnieken hebben artsen in staat gesteld miljoenen mensen weer tot leven te wekken, nadat hun hart was gestopt met kloppen. Dat heeft wetenschappers weer in staat gesteld te bestuderen welke algemene ervaringen deze patiënten hadden in de tijd dat ze zogenaamd dood waren.

Wat het wetenschappelijke team nu in dit historische artikel erkent, is dat BDE-overlevenden ‘een unieke, universeel lijkende reeks herinneringen beschrijven met betrekking tot de dood’ die een voorspelbare verhaallijn volgen, die in wezen neerkomt op een overzicht van het leven.

Deze activiteit was goed te zien in een gevalsbeschrijving van een patiënt die in alle opzichten al dood was, terwijl een EEG toch hersengolven bleef registreren die bewijs leverden van het soort hersenactiviteit dat wordt geassocieerd met een brein dat herinneringen doorzoekt.2

Het wetenschappelijke team erkende dat het bewustzijn tijdens deze episodes niet stopt en dat BDE-patiënten die ‘terugkomen’ onherroepelijk veranderd zijn en een lang aanhoudende psychologische transformatie vertonen.

Er is ook bewijs, zeggen ze, dat de patiënten gamma-hersengolfactiviteit vertonen gedurende de tijd dat ze zogenaamd dood zijn. De gammaband, de snelste van alle hersengolffrequenties, wordt door de hersenen gebruikt wanneer ze het hardst aan het werk zijn, vooral tijdens grote flitsen van inzicht, verhoogd bewustzijn en verhoogde helderheid.

Studies hebben aangetoond dat de hersenen van yogi’s tijdens diepe meditatie uitbarstingen van hoogfrequente bèta- of gammagolven produceren, die vaak worden geassocieerd met momenten van extase of intense concentratie.

Teamleider Sam Parnia van de Universiteit van New York, auteur van The Lazarus Effect (Rider, 2014), is van mening dat moderne reanimatietechnieken aantonen dat ‘de dood geen absolute toestand is’, maar ‘een proces dat bij sommige mensen kan worden omgekeerd, zelfs nadat het al is begonnen.’ Hij beweert dat patiënten met een hartaanval tot 24 uur na het stoppen van hun hart weer tot leven kunnen worden gewekt met moderne apparatuur en de juiste procedures.

Maar dr. Parnia gaat verder. Hij zegt dat dit soort bewijsmateriaal suggereert dat bewustzijn kan worden gemedieerd door de hersenen, maar niet uitsluitend daarin is gehuisvest.

Deze conclusies zijn vergelijkbaar met wat al lang wordt verkondigd door vooruitstrevende wetenschappers zoals de Russische natuurkundige dr. Konstantin Korotkov, die een techniek genaamd GDV (Gas Discharge Vizualisation) ontwikkelde waarmee het menselijke energiesysteem kan worden vastgelegd en gevisualiseerd. Tegenwoordig wordt de techniek – waarbij met ultramoderne optica, gedigitaliseerde televisiematrices en een krachtige computer het licht wordt bestudeerd dat wordt uitgezonden vanuit het menselijk lichaam – ook Electrophotonic Imaging (EPI) genoemd.

Aan het eind van de jaren negentig deden Korotkov en een team van assistenten metingen bij tientallen mannen en vrouwen die kort daarvoor waren overleden. Ze ontdekten dat er gedurende vele uren geen principieel verschil was tussen de gasontladingsgloed van levende mensen en de lijken.

Bovendien volgde de verandering in licht in de loop van de tijd duidelijk verschillende patronen, die de aard van hun dood leken te weerspiegelen; het licht van mensen die kalm waren gestorven was ook rustig, maar het licht van mensen die een heftiger dood stierven, vertoonde meer abrupte overgangen.

Het licht van degenen die een natuurlijke dood stierven, vertoonde de eerste 55 uur na de dood grotere golfbewegingen, waarna de schommelingen afnamen tot zachtere golven.
Hoewel materialisten zouden beweren dat het licht eenvoudigweg de resterende fysiologische activiteit weergaf van het ontbindingsproces in spierweefsels, maakte de forensische medische literatuur duidelijk dat Korotkovs gegevens op geen enkele manier leken op de elektrofysiologische kenmerken van een pas overleden lichaam.

De enige conclusie was dat dit licht bleef bestaan ​​nadat het leven was geëindigd; een bewijs van een soort overgang.

Bronnen
1 Ann N Y Acad Sci, 2022 Feb 18. doi: 10.1111/nyas.14740
2 Front Aging Neurosci, 2022; 14: 813531