Ik ben een vrouw van 51 en ik kreeg tien maanden geleden de diagnose ductaal carcinoma in situ (DCIS). Het bleek dat sommige cellen invasief waren geworden en, het allerergste, dat er geen andere behandeling mogelijk was dan amputatie van de borsten, medicatie met onder andere tamoxifen en mogelijk ook nog bestraling.

Nadat ik de eerste schok te boven was gekomen, besloot ik, met steun van mijn man, te bedanken voor die drastische behandelingen. Ik kon me niet voorstellen dat ik verder zou moeten zonder mijn borsten: instinctief voelde het als een foute behandelmethode, en de overlevingspercentages waren allesbehalve hoopgevend.

Op zoek naar alternatieven ging ik online op onderzoek uit. Tot mijn verbazing kwam ik erachter dat metabole therapie veel meer was dan een ‘feelgood’ aanvulling op de ‘echte’ behandelingen uit de reguliere medische hoek. Ik ontdekte dat de therapie daadwerkelijk tot duidelijke successen heeft geleid op gebieden waar het erop aankomt, in onderzoeken met echte patiëntencasuïstiek. Ook kwam ik erachter dat veel artsen net als ik de traditionele geneeskunde de rug hadden toegekeerd als het gaat om behandeling van kanker.

Zes weken later consulteerde ik een privé-arts die zich had gespecialiseerd in voeding. Zij beval me een gezond dieet aan met vooral veel verse vis, rauwe fruit- en groentesoorten, sojaproducten en kruidenthee/groene thee in plaats van rundvlees, zuivel, suiker, cafeïnehoudende dranken en alcohol. Ik vulde dat aan met concentraten van vitaminen en mineralen, lijnzaadolie, knoflook, verse kruiden, olijfolie, abrikozenpitten en tabletten met amygdaline.

Door dit eetpatroon voel ik me nu fit, gezond en vitaler dan ik me sinds jaren gevoeld heb. Maar het belangrijkste is wel dat mijn laatste twee bloedonderzoeken en een thermogram normaal waren. Als klap op de vuurpijl zijn ook enkele klachten die ik al een poosje had overgegaan, zoals astma, spijsverteringsproblemen en rugpijn. Voor al die klachten kreeg ik medicijnen. Dit alles is voor mij eens te meer reden me af te vragen waarom de medische stand maar blijft aandringen op bestraling, chemotherapie en chirurgie voor de behandeling van kanker, terwijl daarmee in de afgelopen vijftig jaar niet bepaald grote vooruitgang is geboekt qua resultaten. Ik hoop dat mijn ervaring voor anderen die het lezen, een hart onder de riem is omdat ze nu weten dat er goede alternatieve behandelingen zijn voor deze alarmerende ziekte.

Susan Insole, via e-mail