Tijdens een groot deel van de coronapandemie had ik het gevoel dat ik een toeschouwer was van onwaarschijnlijke scènes uit de vreemde wereld van Alice in Wonderland, en dat ook nog door matglas gezien. Soms leek het logisch, maar als ik zocht naar de wetenschappelijke onderbouwing was die er niet en begonnen de beelden als zoveel rook te verdampen.

Niets klopte helemaal; ‘Raarder en raarder,’ mompelde ik, à la Alice. Vreemd genoeg leek het niemand te kunnen schelen; iedereen bleef het officiële verhaal geloven.

Eerst werd ons verteld dat het virus afkomstig was van een markt in Wuhan, waar mensen schubdieren kochten en opaten die vleermuizen hadden gegeten. Maar de meest waarschijnlijke verklaring is echter dat het virus ontsnapte uit het onderzoeks-laboratorium in de stad, terwijl wetenschappers werkten aan gain-of-function-technologie (‘functieversterking’ van een virus door het besmettelijker of virulenter te maken) die werd gefinancierd door de Amerikaanse regering.

Vervolgens waarschuwden statistische modelleurs ons dat er een pandemie aankwam die net zo ernstig was als de Spaanse griep van 1918, maar dat gebeurde niet, bij lange na niet zelfs. Toen kregen we de verzekering dat lockdowns levens zouden redden, maar een vergelijking van gegevens uit landen die in volledige lockdown gingen met gegevens uit landen die alleen verstandige regels invoerden voor sociale afstand, liet vergelijkbare sterftecijfers zien.

En toen – hoera! – rolden de eerste coronavaccins (verdacht snel) van de productielijnen. Ze brachten een revolutie teweeg en zouden iedereen beschermen: tot zover Covid-19. Nu blijkt dat de werkzaamheid van de vaccins ongeveer zes maanden is en gedurende die tijd kun je het virus nog steeds krijgen en doorgeven aan iemand anders, inclusief aan kwetsbare mensen. Daarom heb je een tweede injectie nodig, en oh ja, dan nog een derde. Geen wonder dat een farmaceutische topmanager de pandemie omschreef als ‘elke dag Kerstdag’.

En natuurlijk zijn de vaccins volkomen veilig, zoals de Britse premier Boris Johnson zijn mede-Britten verzekerde, en elke aarzeling en onzekerheid was te wijten aan het gebazel van antivax-wappies. In feite zijn ze niet volkomen veilig, maar de registratiesystemen zijn zo slecht dat we eigenlijk niet weten hoeveel mensen er zijn gestorven, hoewel de schatting is dat de vaccins vorig jaar 40.000 tot 150.000 Amerikanen het leven hebben gekost.

Het Amerikaanse voedsel- en medicijnagentschap FDA doet niet bepaald zijn best om de feiten te verstrekken. Het heeft aangeboden om over een periode van 55 jaar documenten vrij te geven over de veiligheid van de vaccins, terwijl de ONS, het Britse Nationale Bureau voor de Statistiek, in het Hooggerechtshof heeft geweigerd gegevens vrij te geven over sterfgevallen en bijwerkingen onder mensen ouder dan 12. De rechter vertelde ouders dat ze de cijfers waarschijnlijk toch niet zouden snappen.

Een groep Britse wetenschappers en artsen, gezamenlijk HART (Health Advisory & Recovery Team) genoemd, schat dat de sterfte onder jongens onder de 19 jaar 50 procent boven het verwachte gemiddelde ligt en vraagt ​​om een ​​moratorium op vaccinatie voor adolescenten ouder dan 12, totdat de veiligheid is vastgesteld. Er gebeurt tot nu toe niets.

Begin dit jaar begonnen er scheuren in mijn matglas te verschijnen toen Italiaanse onderzoekers ontdekten dat slechts 3.783 van de 130.468 coronasterfgevallen in het land rechtstreeks aan het virus konden worden toegeschreven. De rest stierf wel met Covid-19, maar had ook levensbedreigende aandoeningen, zoals kanker en ernstige hartproblemen.

Nu heeft de ONS de echte cijfers uit Engeland en Wales opgebiecht. Het officiële verhaal gaat dat ongeveer 144.000 mensen zijn overleden aan Covid, maar als je degenen met ernstige gezondheidsproblemen eruit haalt, dan is het werkelijke aantal vanaf 2020 tot het derde kwartaal van 2021 slechts 17.371.

Het komt allemaal neer op gegoochel rond de definitie: ‘overleden binnen 28 dagen na een positieve Covid-diagnose.’ Dat was inderdaad het geval, maar ze stierven niet aan Covid. In het slechtste geval versnelde het virus een onvermijdelijk proces.

Vermoedelijk hebben overheden toegang tot dezelfde gegevens als wij. Dus waarom zijn ze bereid hun economieën te laten instorten voor een virus dat wel akelig is, maar lang niet zo dodelijk als de propagandamachines ons constant hebben voorgehouden?

Ja, een kleine groep heeft enorm geprofiteerd van de pandemie, van de gezondheidsfunctionarissen met aandelen in de farmaceutische bedrijven tot degenen met patenten op vaccins. Dan zijn er nog de overheids-apparatsjiks die enorm geprofiteerd hebben van het verstrekken van persoonlijke beschermingsmiddelen tegen het virus zoals mondkapjes en dergelijke.

Maar kan dat de reden zijn? Om je geestelijke gezondheid te bewaren, moet je wel geloven dat de bedoeling goed was en dat het ligt aan een reeks ongelukkige gebeurtenissen.

Het alternatief is om door het glas te stappen en Wonderland in te gaan, en daar voor altijd vast te zitten.