Sensatiezucht en simplificatie vieren hoogtij in de berichtgeving over vaccinatie, volgens de Amerikaanse socioloog Robert Mc. Chesney. Ik zou daar graag een derde kwalificatie aan toevoegen en wel: verzwijging… Alle drie worden ze veelvuldig ingezet bij de rapportage over vaccinatie, een gevoelig onderwerp waar journalisten al decennia lang hun tanden op stukbijten. Maag-darm-leverarts Andrew Wakefield gooide de knuppel in het hoenderhok door te stellen dat de gangbare BMR-vaccinatie (tegen bof, mazelen en rodehond) bij sommige kinderen een darmontsteking veroorzaakte die een trigger voor het ontwikkelen van autisme zou kunnen zijn. Een bericht met nogal wat impact, want een groeiend aantal ouders besloot hun kinderen niet te laten vaccineren. Onderzoekers moesten alle zeilen bijzetten om de schade die Wakefield had veroorzaakt, te ontzenuwen door te bewijzen dat hij het mis had en dat de ter discussie staande BMR-vaccinatie niet de veroorzaker van autisme was. Dat was ook niet wat Wakefield beweerd had, maar hier komen dan de effecten van simplificatie en sensatiezucht door de pers om de hoek kijken. De pers, geïntimideerd door de beschuldigingen over zijn gekleurde berichtgeving, bediende zich voortaan van het derde instrument: verzwijging. Er verscheen geen negatief woord meer over het onderwerp, terwijl het publiek daar beter