Kwikvullingen zijn eindelijk bijna van de baan, maar waarom heeft het 160 jaar moeten kosten om in te zien wat voor de hand lag? Het nieuws dat het Europees Parlement waarschijnlijk kwikvullingen gaat verbieden in alle 27 lidstaten, inclusief Nederland, doet twee vragen rijzen: waarom zijn tandartsen eigenlijk ooit kwik in onze gebitten gaan gieten en waarom hebben tandheelkundige organisaties altijd zo bereidwillig het gebruik van een van de meest toxische scheikundige elementen verdedigd? Het antwoord op de eerste vraag is na zo veel jaar bijna niet meer te achterhalen, hoewel de lage kosten waarschijnlijk wel een doorslaggevende factor zijn geweest in de tijd dat kwik, zo’n 160 jaar geleden, werd opgeworpen als een acceptabele vulling voor gebitsgaatjes. Destijds kon dat alleen maar met goud. Kwik was veel beter bewerkbaar, duurzamer en stukken goedkoper. Omdat het gemengd was met koper, tin en zilver − waardoor een amalgaam (kwikverbinding) ontstond, zoals deze vullingen genoemd worden − dachten tandartsen destijds dat het kwik gestabiliseerd en ‘ingesloten’ was. En aangezien de eerste patiënten gewoon bleken te kunnen opstaan en de behandelkamer uitlopen, geloofden de tandartsen dat het veilig was. Maar het kwik was helemaal niet ingesloten. Met geavanceerde technieken als massaspectrofotometrie werd het