Op dit moment bereiden veel landen zich voor op nieuwe maatregelen. De media over de hele wereld staan stil bij de getallen: het totaalaantal zieken en sterfgevallen; de R-nummers en de vraag of de besmettingspercentages van de afzonderlijke landen tot aanvaardbare niveaus zijn gedaald of weer explosief zijn gestegen; de totale testcapaciteit; de totale voorraad aan persoonlijke beschermingsmiddelen in een land; het aantal werklozen en bedrijven die failliet gaan als gevolg van het virus. Gebaseerd op deze aantallen hebben we als vanzelfsprekend aangenomen dat er een tweede piek komt. En dus moeten we ons haasten om het wondermiddel, het vaccin, te vinden dat de verlossing vormt van dit Armageddon-achtige kwaad. Wat ontbreekt in deze dagelijkse cijfers en de meeste nieuwsberichten is de bereidheid om een stapje terug te doen en een paar fundamentele vragen te stellen. Heeft een van de maatregelen om het virus te beheersen daadwerkelijk gewerkt? Kunnen al onze plannen om groepsimmuniteit te bereiken een tweede piek voorkomen? En komt die tweede piek daadwerkelijk, dus zijn al die toekomstige maatregelen wel noodzakelijk? Alle meningen die afwijken van de heersende triade van lockdown en vaccinatie hebben de voorpagina’s niet gehaald, wat wel zou moeten, zoals Sherelle Jacobs niet zo