Artsen schrijven soms argeloos medicijnen voor aan zwangere vrouwen, maar Celeste McGovern keek naar de verontrustende risico’s voor de baby Op eerste kerstdag 1956 werd in het Duitse Stolberg een baby’tje zonder oren geboren. De vader van het meisje was chemicus bij het chemiebedrijf Grünenthal. Dat bedrijf produceerde onder andere Distaval, een kalmerend middel. De man had monsters van dit middel van zijn werkgever gekregen en zijn vrouw had die ingenomen. Distaval – dat de werkzame stof thalidomide bevat, ook bekend als Softenon – werd vrij verkocht tegen allerlei kwalen, waaronder ochtendmisselijkheid. Niemand realiseerde zich op dat moment dat dit baby’tje de eerste was van duizenden baby’s met tragische misvormingen en handicaps die door dit geneesmiddel waren veroorzaakt. Het zou nog bijna zes jaar duren voordat bekend werd hoeveel schade thalidomide aanrichtte. Tot die tijd waren artsen en gezondheidsinstellingen juist vol lof over de veiligheid en werkzaamheid van het middel. Intussen waren er ongeveer 10.000 baby’s met afwijkingen geboren, waaronder ontbrekende armen en benen, korte armpjes met zwemvlies-achtige handen, misvormingen van oren en ogen die blindheid en doofheid veroorzaakten, hersenschade, hartafwijkingen en nog veel meer. Daarnaast kregen duizenden vrouwen een miskraam, wat niet werd gemeld als overlijden door het geneesmiddel.