[voorwoord:]

Wat voor de één werkt…

Aan het begin van de twintigste eeuw reisde de briljante wetenschapper Weston Price de wereld over, op zoek naar inheemse volkeren, om dat ene dieet te vinden dat de sleutel vormde tot een krachtige gezondheid. Wat hij uiteindelijk ontdekte, was dat zo’n one-size-fits-all-dieet niet bestaat.
Zo leefden de Masai op een dieet van enkel eiwitten – voornamelijk vlees, bloed en melk – met daarin soms wel 300 gram vet per dag. Net als de Inuit in Alaska, waar het vetrijke dieet van vis en spek nauwelijks fruit en groenten bevatte.
De Aboriginals daarentegen hadden een dieet met veel koolhydraten en eiwitten, maar uitzonderlijk weinig vet. Hun buren, de Maori, aten een eiwitrijk, koolhydraatarm dieet, voornamelijk bestaand uit vis, kelp (zeewier) en wortelgewassen. Zuid-Europeanen waren vaak overgevoelig voor lactose (melksuiker), terwijl de Samburu’s in Oost-Afrika erin slaagden dagelijks zo’n tien liter volle melk achterover te slaan.
Eigenlijk gebruikte elke cultuur wat in een bepaald seizoen voorhanden was als energiebron, en dat voedsel werd uiteindelijk een genetische blauwdruk voor dat volk. Eiwitten en koolhydraten hielden elkaar in elk voedingspatroon in balans, en de hoeveelheid van beide was afhankelijk van het genetische materiaal van de bevolking.
Twee onconventionele diëtisten, William Kelley en George Watson, hebben allebei vernieuwende ideeën gelanceerd op het gebied van individuele voedingsbehoeften. Kelley ontwikkelde de theorie dat het autonome zenuwstelsel niet alleen een ‘duw-en-trek’-element bezat – een sympathisch systeem dat organen en klieren aan het werk zet die energie gebruiken, en een parasympathisch deel dat energie bespaart en het lichaam herstelt – maar dat ook een van de twee altijd domineert.
Watson daarentegen merkte dat mensen verschilden wat betreft het tempo van hun stofwisseling: de snelheid waarmee hun lichaam voedsel in energie omzet. Kelley erkende verder dat voedingsstoffen zeer uiteenlopende effecten hebben op de twee onderdelen van het zenuwstelsel. Calcium voedt bijvoorbeeld het sympathische zenuwstelsel, maar onderdrukt het parasympathische systeem.
William Wolcott, een student van Kelley, voegde iets toe aan het nieuwe paradigma. Hij ontdekte dat voedsel vaak een heel andere uitwerking heeft op mensen met verschillend stofwisselingstypen. Het hangt ervan af of iemands lichaam geneigd is energie te verbranden of juist op te slaan. Wat voor de een gezond is, is voor de ander gif.
Waar het om gaat is dat uw stofwisseling beïnvloed wordt door de hoeveelheid en het soort macronutriënt (eiwitten, vetten en koolhydraten) dat u dagelijks eet. De ene mens verbrandt meer koolhydraten, de ander kan haast geen vet verteren, enzovoorts.
In deze editie is ons hoofdartikel geschreven door iemand die ervan overtuigd was dat hij heel gezond at. Kevin Gianni, die fervent voorstander was van raw food en veganisme, kwam tot de ontdekking dat het beter was om weer vlees te gaan eten. Dat werkte voor hem. Maar voordat u meteen naar de slager rent: dat wil niet zeggen dat het voor u ook werkt. Lees eerst het hoofdartikel en verdiep u in de voor- en nadelen van dierlijke voedingsmiddelen.

Lynne McTaggart en Bryan Hubbard